Anguria na noite insomne

Pasa o tempo, pero ninguén aparece,
estiven agardando un par de séculos
e non houbo quen me fixera caso,
non importa: teño amigos imaxinarios
que me falan e divírtenme
na miña estación de paso.

O outro día un leu o meu poso de café
e prognosticou o pouco que ía durmir,
tiven pesádelas de tan so pensalo,
de tanto café todo era moi claro,
pensei incluso en deixalo,
ao meu amigo imaxinario,
o café xa levo tempo sen tomalo.

O caso é que xa vou canso de agardar,
e os amigos imaxinarios fanme preguntas:
¿de onde ves?, ¿a onde vas?,
¿prefires carne ou pescado?,
e que máis dá, sempre ai ao lado
podo volver a comezar