Poema en gallego: O cabalo salvaxe do teu redor

Quen tivera cátedra

Para agasallarte afinidades

De sapiencia atopada concreta

No obxecto cómplice das idades.

 

Oxalá puidera abranguer

O cabalo salvaxe do teu redor,

Para min rictos de honra

Entre a propia burla rematada.

 

Pero non, son canalla,

Como nunca quixen ser,

E logo arrepíntome infiel

Do desexo da morte da nada.

 

A nada que me alimenta

Frega as ambicións,

Pois ti, loira brava, esqueces

Que o noxo tamén ten amor.

 

Aborrezo a ansia tirante

Que busca e non atopa

Máis que, no tenue vagar

Dunha nana, o caer da tarde.

 

E é que aínda que coñeza esta tristura

Fuxe de min a razón asolagada,

Só no teu interior perdido

Pola ambición enchida de tortura.

 

Agora, sobre todo, non fales

Quérote no intre de quererte,

Aínda que non te teña

Na dificultade do pracer sorriso.

 

Por iso son e non son

Nada máis que unha mazada,

Nos mares do arreguizo, dor

Por toda a túa fermosura.