No carcere da libertade

No carcere da libertade

Xa na rúa do tempo preso,
son as cadeas augurio
dun síntome indefinido,
dista enfermidade evasiva
coa que nomear o abstracto.

Días sen comezos,
noites aburridas
para o sangue doutro corpo
que en min ri o suceso
de sentirme tan estraño,

¿Por que entón a cama deixa o soño
e logo finxe unha dor sen rumbo?

Pesádela das dúas da maña,
agoiro das dúas da miña vida
que sempre volven para arriba.

Chamo a policía para que non escapes,
e métenme no calabozo preso
da rúa da desgracia
que agora lembro
no comezo.

Quedaches soa,
e logo mercas o nicho
do morto irredento,
este que che escribe
polo devezo frustrado.