Ven un arrecendo sísmico de amigo
Que entre os dous levamos
Estremecendo a faciana prohibida
Da divertida sociedade falangueira.
Lévame pola rúa do desexo
Limpo, azul e xeitoso;
Nos cumpridos quentes do gozo
Escurecese, e logo impreciso eu morro.
Pero el non ten a culpa
Neste xogo cheo de bagoas,
Para alumear a sequidade
esquiva
Que fai un arco da vella
na honra.
É a vinganza do decoro,
Do rito arrecendo da
chuvia,
O que enche de barullo o
desprezo
Para que ti laies a miña
vontade.
Son praceres que leva o
vento,
E na barricada os amigos
Rinme a vileza dispensada
Para que pense en ti máis
que en el.
No hay comentarios:
Publicar un comentario